Aflvevering #581 in de serie “obscure druiven uit Italië”: Sagrantino. Deze blauwe druif uit Umbrië is precies zoals wij ze graag zien, met veel smaak en een rijke geschiedenis. De naam Sagrantino verklapt al dat hier een mooi verhaal aan vastzit. Het komt van het Latijnse woord sacer, oftewel “heilig”. Al sinds de 13e
eeuw werden wijnen van deze druif gebruikt tijdens religieuze rituelen en vanaf de 16e eeuw was het een grote favoriet aan het Pauselijke hof. Er is zelfs nog een aantekening gevonden van een wet die verbiedt de druif weg te snoeien, op straffe des doods.

Maar waarom horen we hier dan zo weinig over deze druif? Zo geliefd, die moet toch overal ter wereld terecht zijn gekomen? Dat heeft, naast de eeuwenlange dominantie op het wereldtoneel van Franse wijn en Bordeaux in het bijzonder, waarschijnlijk te maken met de huidige trend. Sagrantino, zoals geroemd in die
oude documenten, werd gemaakt als dessertwijn. Een dikke, stroopachtig zoete dessertwijn met een sterk parfum. Dat klinkt fantastisch (dat is het ook), maar consumenten drinken tegenwoordig hun rode wijn het liefst droog. En als je een droge wijn van Sagrantino maakt, dan is -ie niet alleen niet zoet, dan is -ie ook héél erg droog. Het bevat een enorme hoeveelheid polyfenolen. Een groep stoffen waaronder ook tannine valt, en daarvan bevat Sagrantino het meeste van alle druiven. Meer nog dan Tannat en wel twee keer zoveel als Cabernet Sauvignon. Dat zorgt ervoor dat het wijnen zijn die je heel lang kunt wegleggen,
maar waar ook je mond van samentrekt alsof je net op expeditie door de Sahara bent geweest. Niet een wijn die je bij de super haalt voor de vrijdagmiddagslobber.

Die polyfenolen die ik net al even noemde is ook de groep stoffen die bijdragen aan het aroma van de wijn. Ook deze fles is dus wel heel aromatisch en rijp, bijna zoetgeurend, maar toch
elegant. Hij heeft wat weg van een top Bourgogne. Deze wat toegankelijkere stijl is vooral te danken aan de expertise van de wijnmaker. Waar vroeger vooral de zoete Sagrantino passito buiten de stad werd geëxporteerd en gewaarderd en de lokale bevolking zelf droge Sagrantino dronk, is het nu bijna andersom.
Voor de bijzondere passito’s kun je beter zelf afreizen naar het pittoreske Montefalco, het hart van de Sagrantino. Aangezien we dit wijnhuis tijdens lockdown, op 1500km afstand online hebben ontdekt, staat deze bovenaan ons lijstje om als eerste te bezoeken zodra het weer mag.