Luigi's Rosso uit 1998

Het is nog steeds koud! En dat vinden wij helemaal niet erg, want dan hebben we weer een reden om heerlijke, volle, Italiaanse rode wijnen opentrekken. Eén van onze favorieten is de Vino Nobile di Montepulciano van La Ciarliana. Ik wil je heel graag vertellen waarom, maar niet voordat ik je verteld heb hoe ik eigenhandig geholpen heb met het bottelen ervan. Dat draagt immers toch bij aan de liefde. 

 
Het begon allemaal met een volslagen onrealistisch plan: hardlopen bij +30 graden in de heuvels rond Montepulciano, Toscane. Het was eind juni en mijn lief en ik vonden het nodig ook op vakantie in vorm te blijven. Gutsend en ploeterend renden we vanaf ons huis over de steile hellingen van de omringende wijngaarden.

Daar, bovenop één van de heuvels, tussen de wijnranken door, spotten wij zowaar spontaan het huis van Luigi. Hemelsbreed 5 minuten lopen van ons huis, maar door de heuvels voor ons op dat moment niet bereikbaar. Die middag belde ik Luigi enthousiast en nog diezelfde avond proefden we zijn wijnen bij hem. De wijnen waren heerlijk als altijd en Luigi was nog dezelfde lieve, zachtaardige gastheer als altijd. Luigi is van het type dat je wel dood zou kunnen knuffelen, zo lief. Onze favoriet was dezelfde als de vorige keer: de Vino Nobile 2003. Luigi liet ons deze jaargang in eerste instantie niet proeven, maar toen ik ernaar vroeg begonnen zijn Italiaanse bruine ogen te glunderen. Hij gaf zijn zoon direct de opdracht de wijn te halen en schonk hem in een decanteerkaraf. Geconcentreerd roken, walsden en proefden we de wijn. Bijna geoxideerd, maar nog net niet, wat deze jaargang op dit moment een heel speciaal karakter geeft. Perfect! Aan Luigi's gezicht was af te lezen dat hij deze jaargang zelf ook al een tijdje niet gedronken had. We besloten de helft van zijn kleine voorraad op te kopen en Luigi vroeg mij of ik hem de volgende dag wilde helpen met bottelen. 
 
De volgende ochtend meldde ik mij opnieuw bij het wijnhuis. Een oude, piepkleine vrouw opende de deur, keek mij wantrouwend aan en schreeuwde als een gek de kelder in dat Luigi op moest schieten. Samen liepen we naar de kelder waar Luigi's zoon al druk in de weer was met bottelen. Terwijl 'nonna' mij nauwlettend in de gaten hield stak ik mijn handen uit de mouwen. Vanaf dat moment keek zij mij alleen nog met een grote grijns aan.

Dat bottelen, dat ziet er zo uit:
 
klik om te vergroten


Als dank voor mijn hulp (1,5 uur, dat was wel lang zat volgens Luigi), vroeg hij ons mee uit eten. En zo geschiedde: twee dagen later scheurde er een spiksplinternieuwe Audi de berg van Montalcino op, terwijl we voor de beroemde poort van het stadje zaten te wachten. We herkenden deze auto niet, maar de rijstijl van Luigi wel. Eenmaal in de auto bedacht ik mij maar dat Luigi zijn krankzinnig snelle rijstijl zelf al aardig wat jaren overleefd heeft. Heelhuids kwamen wij aan bij restaurant La Porta in Monticchiello, het favoriete restaurant van Luigi. Prachtige vergezichten over de Toscaanse heuvels, een mooie gastvrouw en goddelijk eten. We aten er een torentje van paddestoelen en truffel, knapperig gelakte buikspek met appels en de beroemde Bistecca alla Fiorentina. Heerlijk, maar toch niet zo fantastisch als de wijnen die Luigi voor ons meegenomen had. Een Rosso di Montepulciano uit 1998 en een Vino Nobile di Montepulciano uit 1996.




Van beide wijnen heeft Luigi er ooit 60 bewaard, een enorme eer om ze te mogen proeven. Luigi zelf rook eerst eens een paar minuten lang aan de wijn, zonder iets te zeggen of te vertrekken. Hij proefde, trok een serieuze blik en met kwetsbare ogen sprak hij zijn oordeel uit: "Bello Luigi, bello Luigi". Geweldig om dit zo met elkaar te drinken. Hij riep de gastvrouw van het restaurant, tevens goede vriendin, bij ons aan tafel en vertelde haar dat ze maar even moest gaan zitten. Ze keek naar de flessen: "Impossibile"... (FYI: normaliter is een Rosso gemaakt om vrij snel te drinken, hooguit een paar jaar later). Hij reikte haar zijn glas aan en ze proefde. Daar zaten we, met zijn vieren, geconcentreerd en uit het veld geslagen weg te dromen bij de wijn. Wat een avond. 
 
Op de terugweg vertelde Luigi dat er een salsafeest was in een dorp vlakbij. Nu kun je mij daar altijd wel voor porren. Nog een extra beetje gas erbij (help) en we waren al snel in een romantisch verlicht park waar een stuk of 40 Italianen aan het dansen waren. Luigi (een kop kleiner dan ik) bleek niet alleen een uitstekende wijnmaker maar ook een uiterst charmante danser te zijn. We dansten nog een uurtje en zo sloten we een fantastisch Italiaans avontuur af. 

 


Oh ja, nog even terug naar de proefnotities...
 
De wijnen van La Ciarliana zijn puur, vol en klassiek Italiaans. Een tikkeltje boers en ouderwets in stijl, dat is nu precies wat ze zo lekker maakt. De Rosso is een perfecte borrelwijn met smaken van rood fruit. Ik heb 'm wel eens tegen een stuk zwaardere wijnen afgezet, en dankzij de pure stijl won de Rosso het dan zelfs voor mij. De Vino Nobile is een stuk kruidiger, een perfecte begeleider voor de beroemde Bistecca alla Fiorentina. Hoe ouder, hoe specifieker en hoe meer umami-achtige smaken als paddestoelen, laurier, stal en rozemarijn. 
 
Je vindt deze wijnen in onze webshop. Als je straks een Rosso uit 2014 koopt, heb ik 'm met veel plezier persoonlijk voor je gebotteld!
 
Wees de eerste om te reageren...

Laat een reactie achter

Wij slaan cookies op om onze website te verbeteren. Is dat akkoord? Ja Nee Meer over cookies »