Bodegas Nekeas Navara “El Chaparral de Vega Sindoa”

Als wijnboer kun je trots zijn als je “oude stokken” hebt staan. Op het label heet dat bijv. “old vines” of “vieilles vignes”, afhankelijk van de herkomst. Maar waarom is dit nu zo speciaal? Druivenplanten kúnnen heel oud worden, maar in Europa vind je die niet zoveel. Die je wel vindt zijn vaak van Grenache druiven, en dat heeft vooral te maken met de regio waar deze populair is. Eind 19e eeuw was er een totale verwoesting gaande door een vervelende exoot uit Amerika, de druifluis. Totdat er iemand op het briljante idee is gekomen om de Europese druiven op Amerikaanse (resistente) onderstokken te enten kon ongeveer iedereen in Europa zijn kaalgevreten wijngaard omploegen. Dit beestje is niet ontzettend kieskeurig, maar tussen de kale dorre stenen in bodems van bijvoorbeeld Zuid-Frankrijk of Noord-Spanje woont het toch niet heel comfortabel. De druifluis is dus een beetje aan de Franse kant van de Pyreneeën blijven steken en er hebben nog een aantal wijngaarden kunnen overleven op verschillende plekken in Europa. Mocht je dus in het bezit zijn van zo’n wijngaard, dan is dat natuurlijk met gepaste trots te vermelden op het label.

Oude stokken zijn goed voor de kwaliteit van de wijn. Druivenstokken van pak ‘m beet 40+ jaar hebben zich perfect aan kunnen passen aan hun eigen microklimaat. Ze passen zich blijvend aan aan de strengste omstandigheden die ze hebben meegemaakt. Dat betekent meestal dat de opbrengst minimaal is, en de energie die de plant heeft gaat naar het ontwikkelen van kleine maar heel geconcentreerde trossen. Hij is dan niet meer zo bevattelijk voor extreme klimaatuitschieters zoals een jaar met veel droogte. De wortels zitten zo diep dat de toevoer van water en voedingstoffen heel constant is.

Bodegas Nekeas zit vrijwel op het noordelijkste puntje van Spanje waar je nog wijn kan maken, maar hun valleitje is niet overal heel begaanbaar meer. Wat er door de druifluis niet verwoest is, hebben mensen wel gerooid toen er in de jaren ‘60 een crisis was op de druivenmarkt; ze kregen het aan de straatstenen niet kwijt. Op het rottigste, hoogste stukje stonden nog wat Grenache-stokken die nu tussen de 80-115 jaar oud zijn en we hebben het geluk dat er iemand in de jaren ‘60 moet hebben gedacht, ”Ja, dahaag”. Inmiddels maken ze daar nu deze heerlijke volfruitige wijn mee en dan alleen met de mooiste trossen, anders maken ze het gewoon helemaal niet.