Bonazzi Rosso Veronese “I Camponi”

Amarone

Met gevaar om over te komen als een vastgelopen plaat, zal ik toch snel uitleggen wat Amarone is. Ik weet het, ik schrijf voor een divers publiek, dus de ene zal denken: “Goh wat interessant, wijn van gedroogde druiven”, waar de ander denkt: “Komen ze weer met dat verhaal, dat weet ik nu wel hoor”. Goed, wijn van gedroogde druiven, dat is de clou. Na de pluk drogen de druiven een maand of 5 in speciale klimaatkamers. Als je dit vervolgens laat gisten krijg je een wijn met een zeer geconcentreerde smaak, weinig fruitzuur en uiteraard een gedroogd karakter. Denk aan rozijnen, pruimen, dadels, dat soort smaken. Deze traditionele wijn uit de buurt van Verona heet Amarone en is één van de meest geliefde wijnen in de wereld. Vergeleken bij de andere beroemde wijnen heeft hij een wat toegankelijker karakter: minder fruitzuur dan een Bourgogne of Brunello, meer donkere fruitsmaak dan een aardse Barolo, minder tannine dan een stevige Bordeaux en minder rokerig eiken dan een zware Rioja.

© Pandora’s Bottle (2019) Één van de zes wijn-spijs gangen tijdens de Amarone avond bij Restaurant Bij Robbert.

Een etiket drinken

Iedereen is hier in meer of mindere mate schuldig aan, als je een chique wijn drinkt vind je hem automatisch beter. Zo werkt onze psyche nou eenmaal. Echter de benaming “een etiket drinken” reserveren we voor de wijnkenner die puur afgaat op de naam en faam van een etiket en zich hier vervolgens kritiekloos doorheen buffelt. Hoe meer wijnboeken je leest, hoe hoger het risico dat je dit gedrag gaat vertonen, want heb je nou een kelder vol liggen aan middelmatige Pinot Noir of heb je een kelder vol aan “premier cru” schatten verzameld? Uiteindelijk maakt het niet uit natuurlijk, genot is subjectief en de kennis van tradities, historie en de cultstatus van bepaalde wijnhuizen kan hier deel van uitmaken.

Baby Amarone

Natuurlijk maakt Giorgio ook echte Amarone, maar deze “I Camponi” is een soort van “bijna Amarone”. Vanwege de “bureaucratie” staat er heel iets anders op zijn website, maar dit is zijn geheime recept: 1. hij gebruikt dezelfde druivenrassen als voor de Amarone, 2. hij gebruikt ook dezelfde droging van 5 maanden, 3. in tegenstelling tot de Amarone riipt deze wijn niet op eiken vaten, 4. een deel van de druiven wordt niet gedroogd, maar deze gist nog een tweede keer op de warme uitgeperste druivenmost van de nep-Amarone, 5. de uiteindelijke wijn is een blend van deze nep-Amarone en nep-Ripasso. Een heel verhaal, maar dit verklaart de aangename gedroogde en gekarameliseerde smaken in de wijn, alsmede de wat frissere tonen (granaatappel).