Château Gemeillan Médoc Cru Bourgeois

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: hoewel ik onnoemelijke hoeveelheden Bordeaux gedronken heb in mijn leven, de streek ben doorgetuft in een volgeladen stationwagen en ‘s nachts het nachtleven van de internationale hoofdstad van de wijn onveilig heb gemaakt, is er toch ergens achter in m’n hoofd een stemmetje die zegt, “Ah, eigenlijk ben je niet echt een Bordeaux-kenner”.

© Pandora’s Bottle (2018) Vader Adrien en dochter Elise op bezoek in onze winkel.

Waarom? Nou, de lat ligt nogal hoog. Ik proef niet jaarlijks alle top-chateaux zoals de beroemde wijncritici dit doen. Ik betwijfel trouwens of zij dit ook zo gretig zouden doen als ze de fles eerst mochten afrekenen. Verder is er gewoon héél veel Bordeaux. Als je van elke producent een fles wilt proeven en je begint vandaag, op zich een nobel streven, dan ben je over twintig jaar klaar (ervan uitgaande dat je geen dag pauze neemt, maar wel je met mate houdt aan één fles per dag).

De Bordeaux kent 60 officiële sub-appellaties, maar de verschillen zijn niet zo groot. De wijn is vrijwel altijd rood en je kunt ongeveer zeggen dat een gemiddelde Bordeaux een blend is van 2/3 Merlot en 1/3 Cabernet Sauvignon/Franc. De kenner zal misschien reppen over een vleugje Malbec of Petit Verdot in de wijn, maar die bedragen samen slechts 2% van het totale rode wijngaard oppervlak.

Voor mijn nederige neus zijn de stijlverschillen tussen de verschillende sub-appellaties subtiel. Wat in ieder geval als eerste opvalt als je een fles opentrekt is de algehele kwaliteit. Goedkope Bordeaux (waarvan de Fransen zelf heel veel drinken) smaakt als je geluk hebt naar rijp rood fruit en als je pech hebt naar regenachtige groentesoep. Dure Bordeaux kan ook naar rijp rood fruit smaken, zeker in appellaties als Pomerol en Saint-Émilion waar men veel Merlot gebruikt. Prijs is geen garantie, dus groentesoep is nog steeds een optie. Wat je ook regelmatig tegenkomt, zijn wijnen met extreem veel eikengeuren: kokos en vanille die het glas uit wasemen. De ultieme Bordeaux is voor mij een stijl die je losjes de Médoc-stijl zou kunnen noemen: typische geuren van ceder en tabak, geen jam-achtig fruit, maar eerder vers fruit, vaak braam of donkere kersen en een vleugje je ne sais quoi, een soort van stoffige elegantie die het onmiskenbaar Bordeaux maakt. Het blijft voor mij lastig om Bordeauxwijn in hokjes op te delen en dat hoeft ook niet. Wat wel moet: af en toe proosten met een glas Bordeaux, anders krijgen we die miljard flessen per jaar nooit op.