Citille di Sopra Rosso Toscana

Het leven van een wijnhandelaar gaat niet over rozen. Het gaat vooral over mensen. Zonder mensen zitten we in het beste geval met azijn, en in het slechtste geval met een struik rottende rozijnen. Wij hebben inmiddels een indrukwekkend bonte verzameling mensen leren kennen. Wat karakterschetsen (met een knipoog):

De Kunstenaar – en dan soms van het getergde soort. Wijn is een vloeibare kunstvorm, een kunstzinnige expressie van de diepste zielenroerselen van de maker, ongeacht of er vraag naar is. Lekker is niet het doel, maar wat wel de bedoeling is van deze brouwsels, avantgardistische etiketten incluis, weten wij soms ook niet.

© Pandora's Bottle (2010) & (2015) Een aanrader als je in Toscane op vakantie bent: het proeflokaal Enoteca Falorni in Greve in Chianti. Hier kun je van vele Toscaanse topwijnen een paar slokken tappen

De Wetenschapper – voor hen is wijn geen kunst, maar een exacte wetenschap. Ze beroepen zich op harde metingen om de ultieme wijn te creëren. De wijngaard ligt erbij als een perfect aangeharkt park en de wijnkelder is brandschoon vol met blinkende apparatuur. Er wordt volop geëxperimenteerd met kleine batches wijn, wat trouwens niet betekent dat ze als een Frankenstein met poedertjes of chemische middelen in de weer zijn.

De Zakenman – deze gehaaide investeerder kijkt ook naar cijfers, maar dan vooral die van profit margin en cost reduction. Wij zien deze figuren zelden in het echt, vanaf hun yacht besteden ze het werk uit aan exportmanagers, die ons meestal weinig diepgaands over de wijn kunnen vertellen en uit ellende met laffe platitudes komen als “This amazing strongbodied red wine pairs perfectly with grilled meat”. Als er een bezielde oenoloog in dienst is kan het toch heerlijke wijn betreffen.

De Boer – de ouderwetse wijnboer ziet wijnmaken voor wat het is: 90% is werk op het land. Een heel jaar onkruid wieden, druiven aaien, herten wegjagen, bemesten. Het resultaat is soms letterlijk boers, soms fantastisch, maar meestal wel eerlijk. Fabio van Citille di Sopra is zo’n boer. Zijn boerderij bestaat uit ruim 100 hectare graanvelden en zo’n 5 hectare heeft hij vrijgehouden voor het maken van Brunello di Montalcino. Sinds kort heeft hij een website, maar er staat alsnog weinig zinnigs en als ik hem wil spreken om meer te weten te komen moet ik zijn buren bellen. Dan rijdt één van hen even het veld op om hem te vermanen eindelijk eens kantoortijden in te voeren, of tenminste eens een mobiele telefoon aan te schaffen. Als ik hem dan aan de lijn heb verstaan we elkaar alsnog niet. Ik hoef hem eigenlijk ook door het jaar heen nooit te spreken, ik moet zijn kleine oplage aan fantastische Sangiovese wijn namelijk al claimen, first thing op de voorjaarsbeurs in Verona. Anders is alles uitverkocht.