Frazzitta Marsala Superiore Ambra Secco D.O.P

Marsala. Marsala? Is dat niet die Indiase saus? Of nee wacht, dat is Masala. Maar er was wel iets met saus, en kip…

Dit is de reputatie van Marsala anno nu. Een wijn die een kookliefhebber nog wel in de voorraadkast heeft staan, maar waar niemand over zou peinzen een slok van te nemen. Zonde, en zeker als je bedenkt van hoe hoog deze drank in reputatie gevallen is.

© Pandora’s Bottle (2019) De nieuwste Marsala’s doorproeven op Vinitaly.

Marsala is een kuststadje in het westen van Sicilië. Hier streek handelaar John Woodhouse in 1773 neer door een storm (of om een lading sodiumcarbonaat te halen, maar dan klinkt de legende zo suf), en hij vertrok weer met vaten van de lokale wijn. De smaak van deze wijn beviel hem en in deze hoogtijdagen van Port, Sherry en Madeira wist hij er wel raad mee. Hij deed er een flinke scheut brandewijn bij om het goed te houden voor de overtocht naar Engeland. Het lukte hem om het aan de immer gewillige consument te verkopen als chique Madeira. Na dat eerste succes startte hij een wijnhuis in Marsala en introduceerde hij het solera-systeem, de beproefde Portmethode. Voorheen zouden geen twee vaten Marsala hetzelfde zijn en daar zat niemand behalve de armste consument op te wachten. Britse marketingpraat, in werkelijkheid produceerde Sicilië allang een wijn met deze techniek, vino perpetuo. Steeds werden deels geleegde vaten afgetopt met een nieuwe jaargang en er bleef altijd een beetje van het vat leeg, zodat de wijn lichtjes zou oxideren.

Deze drank werd wellicht ook al aangevuld met mosto cotto (36 uur lang gekookte druivenmost) voor de kleur en zoetheid, maar versterkt dronk de Siciliaan het vóór de Engelsen zeker niet. Die brachten voornamelijk de sterke alcohol en slimme marketing mee naar het eiland. Er is ook droge Marsala, zoals deze van Frazzitta, met maximaal 40 gram suiker per liter (Port is zo’n 100 g/l). Na deze eerste periode als namaak-Port werd er al gauw gewerkt aan de reputatie van echte Marsala en de Engelse vingerafdruk maakte plaats voor een authentiek Siciliaanse. In de tijd van de Prohibition in Amerika was er nog zoveel vraag naar dat het in flessen zat met op het label “hospital-size tonic” en een aanbevolen dosis van “two small glasses per day”.

Het noodlot kwam in de vorm van druifluis en hebzucht. Goedkope nep-Marsala overspoelde de markt en het werd al snel niet meer dan een eenvoudig kookingrediënt. Maar wie goed zoekt, kan nog mooie echte Marsala krijgen om heerlijk te sippen na het diner.