Montechiaro “Arteliquida” Toscana Bianco

Deze kaarten zijn altijd een goede reden om bij te kletsen met onze wijnboeren. Met Italianen zijn dat over het algemeen lange gesprekken die terloops over wijn gaan en verder over familie, politiek, het leven, vriendschap, roddels over wijnvrienden en vooral veel mooie verhalen. Als je het van de andere kant beleeft is het niet veel anders. Ben je op bezoek bij het wijnhuis dan zijn ze fysiek wel aanwezig maar hangt er toch altijd nog één oor aan een telefoon. Voor ons Nederlanders, die sinds de uitvinding van de sms geen reden meer hebben om elkaar te bellen is dit misschien een vreemd gebruik, maar ik vind het wel gezellig. Goed, een korte samenvatting van het gesprek met Alessandro: zijn nieuwe en jonge vriendin is in meerdere opzichten fantastisch, de handel valt tegen maar zijn leven is fantastisch, ze drinken nu elke dag een fles Arteliquida, dat gaat de beste Toscaanse witte wijn worden en misschien komen ze op bezoek omdat ze Friese paarden willen gaan fokken in Italië.

© Pandora’s Bottle (2010) Diner met wijnmaker Alessandro Griccioli en kunstenaar Eugenia Vanni, die het label ontworpen heeft. De Magnum is een fles Arteliquida Bianco 2006, een jaargang die nog jaren fenomenaal zou smaken. De fles zonder label is de Brunello van collega Alessandro Mori, zijn eerste jaargang Il Marroneto 1980, die hij speciaal voor deze avond uit zijn kelder gehaald had. Ik krijg nog kippenvel als ik eraan terug denk. Met de Brunello die Mori ongeveer de dag van deze foto oogstte zou hij een paar jaar later voorgoed tot de wijngoden behoren met een score van 100/100 van Robert Parker.

De eerste jaargang Arteliquida die Ale in 2006 maakte op zijn nieuwe wijnhuis was meteen fenomenaal. Omdat hij deze alleen in magnums gebotteld had hebben we hier nog lang van kunnen genieten, want niemand koopt magnums. Daar is hij dus ook meteen vanaf gestapt. Dit was nog van oude stokken van een matig onderhouden wijngaard. Ondertussen is de wijngaard opgefrist. De oude stokken uit de jaren ‘60 maken nog 10% uit, de rest is door Alessandro nieuw aangeplant. De basis voor de wijn is de aromatische Viognier. Verder gebruikt hij twee neutralere druiven die ondanks de warme zomers een mooie frisse smaak geven: Trebbiano (ofwel Ugni Blanc) en de Toscaanse Malvasia. Van de laatste kom je voor zover ik weet geen pure flessen tegen, de eerste is vooral bekend van de Vin Santo en de Cognac, maar er bestaan ook cult flessen van boven de €100. In 2016 heeft Ale een nieuwe wijngaard met Manzoni aangeplant. Voor het eerst zit er een beetje van deze aromatische druif in de Arteliquida en dit zal de komende jaren meer worden. Incrocio Manzoni is één van de weinige succesvolle handmatig gekruiste druivenrassen (door prof. Manzoni in de jaren ‘30). Het geheim voor deze wijn is het gebruik van droogijs (vaste CO2). Direct na de oogst koelt dit de most, waardoor de wijn 24 uur schilcontact kan hebben zonder te oxideren. Schilcontact geeft een vol mondgevoel en interessante aroma’s (zoals witbier). Pas na 2 dagen komt op lage temperatuur de gisting op gang. De lage temperatuur zorgt voor veel primaire fruitsmaken, ook bij neutrale druivenrassen. Alleen de Malvasia gaat nog een jaartje op oude barriques. Die geven gistachtige aroma’s zoals toast.