Montechiaro “Arteliquida” Toscana Malvasia Nera

Field blend

Hoe meer je weet, hoe vaker je er geen snars meer van snapt. Laat ik proberen bij het begin te beginnen. Mensen maken al een goed aantal millennia wijn, maar het grootste gedeelte van die tijd hadden we nog geen flauw benul en waren alle wijnen in meer of mindere mate een field blend, ofwel een hutspot van soorten.

Gekke stekjes

Men neme de soort “druif” waar je smakelijke wijn van kan maken. Die heet Vitis vinifera. Er zijn nog meer Vitis-en, maar ik ging proberen om het makkelijk te houden. Binnen de vinifera’s heb je de verschillende rassen die je inmiddels wel een beetje begint te herkennen op wijnlabels, zoals Merlot of Chardonnay. En die hebben allemaal een andere smaak, groeitijd, etc. En die kun je kopen bij kwekerijen als je een wijnboer bent. Dus dat is wat Alessandro in 2002 ging doen, Sangiovese kopen bij een beroemde kweker in Veneto. So far, so good. Maar na een jaar of 4, als je eens kunt kijken wat je ervan kunt brouwen, waren er ongeveer 1,7 hectare aan stekjes een beetje gek. Het viel al op in de herfst. De bladeren kleurden rood in plaats van het verwachte oranje/geel en het vruchtvlees was donkerder. Alessandro besloot de verstekelingen apart tot wijn te maken en stuurde wat stekjes op naar een lab in de Alsace. Want tegenwoordig kun je er al met een postorder testje achterkomen dat je stiekem veel Indonesischer bent dan je Chinese voorouders beweerden (ahum) en dat kan dus ook voor planten. Ondertussen zei de kweker dat het dan Malvasia Nera (een voor Toscane typisch maar ietwat vergeten ras) moest zijn, het voldeed aan alle eigenschappen. En wat zei de DNA test? *tromgeroffel* de Spaanse Tempranillo!

Pandora’s Bottle (2014). Alessandro maakt niet alleen fantastische wijn, hij maakt ook fantastische foto’s. Zie hier zijn portfolio. Deze foto van ons maakte hij ergens in Toscane op reis van de Chianti heuvels naar de zee.

Tempranillo

Huh! Er is best wat Malvasia Nera in Toscane, is dat dan allemaal Tempranillo? Waarschijnlijk wel. Hij kon zelfs wat nieuwe “Malvasia Nera” stekjes kopen (nu in totaal 2 hectare), en die waren duidelijk hetzelfde als zijn geteste plantjes. Je zult de meeste Italianen dit echter nooit zo horen noemen als ze het al toegeven. Ze staan er immers om bekend heel trots te zijn op hun autochtone druiven en de druif is volledig ingeburgerd. Hij staat er naar alle waarschijnlijkheid zelfs al sinds de Romeinse tijd. Kun je het merken in de smaak? Nou, misschien als je het weet. Volgens Alessandro is een merkbaar verschil het iets bloemige karakter, wat waarschijnlijk komt door het Toscaanse klimaat (iets minder heet), de bodem (meer klei) en Alessandro zelf (die koos voor grote Franse in plaats van kleine Amerikaanse eiken vaten). Wat de reden echt is weten wij eerlijk gezegd niet, maar de wijn smaakt in ieder geval typisch Italiaans.