Montechiaro ‘345 “Primum Vinum” Toscana Rosso Magnum

London Wine Fair 2009, in een tijd dat Londen zich nog geloofwaardig presenteerde als de spil in een globaliserende wereldmarkt, struinden twee zeer jonge wijnkenners een beursgebouw vol wijn af. Ons doel was het vinden van betaalbare onontdekte kwaliteitswijnen, maar in die tijd lieten wij ons nog iets meer afleiden door de sessies “verticale proeverij Château X onbetaalbaar”, “horizontale proeverij top Champagne” etc. Bij horizontaal moet u zich trouwens niet voorstellen dat we ons op Romeinse aanligbedden aan het volgieten waren. Nee, een “horizontale proeverij” is een proeverij van vergelijkbare wijnen uit hetzelfde oogstjaar. Verticaal is uiteraard staand, maar dan exact dezelfde wijn uit verschillende jaren. En ja, we wisten zelfs terug te gaan tot 1920. In die jaren werd de mentale wijnbibliotheek in ons hoofd rijkelijk gevuld met flessen die we in het normale leven niet zomaar zouden kunnen betalen. Tussen deze sessies door ploegden we ons natuurlijk ook door de hordes aan normale sterfelijke wijnboeren heen, die gewoon een wijntje maken, die je alsjeblieft gewoon kan kopen, zodat ze geld hebben voor de dagelijkse boodschappen en zich weer een jaar kunnen verschuilen in hun wijngaard. Zo’n wijnbeurs is eigenlijk een prima afspiegeling van onze maatschappij.

© Pandora’s Bottle (2010) & (2015) & (2019) Four different swimming pools on the Montechiaro estate, of which three go with a villa that you can rent for a perfectly relaxed holiday, see link.

Enfin, in deze setting stuiten wij op een klein standje met een schuchter meisje dat een beetje verdwaald voor zich uit staat te staren. Ik proef een slok van hun witte “Arteliquida 2006” en meteen is mijn focus 100%. Wat is dit? Dit heb ik slechts één keer eerder geproefd en dat was een beroemde witte wijn van wijngod Paolo Bea. Het blijkt dat het meisje een zeer goede neus heeft. Ze heeft bij een parfumerie gewerkt en vindt het leuk om met ons te zoeken naar de aroma’s in de wijn. Over de productie weet ze niks. De wijnmaker, haar vriend Alessandro, is net even eten. Nietsvermoedend schenk ik Primum Vinum 2007 in en weer sla ik steil achterover. Ik zou zweren dat dit dezelfde wijn is die ik eerder die dag geproefd heb: Gold Medal, Best in Class, beste Chianti uitgeroepen door de inwoners van Londen en de Koningin (lees: IWSC). Ik kan het niet laten en loop een halve kilometer naar de andere kant van de hal om de wijnen naast elkaar te vergelijken. Het bouquet is vrijwel identiek, alleen in het mondgevoel is de Primum Vinum iets voller. Waar andere Chianti producenten een beetje Merlot of Syrah meeblenden voor een voller mondgevoel gebruikt Alessandro 100% Sangiovese, maar hij droogt 10% van de druiven gedurende een paar weken voor een vergelijkbaar effect. Ondertussen is Alessandro verschenen. Ik laat ook hem de wijnen naast elkaar proeven en steek een bos veren in zijn reet. Hij is net begonnen. Dit is pas zijn derde jaargang en de eerste waar hij echt trots op is. Het blijkt het begin van een hechte vriendschap.